ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Είμαι εγώ ο ντροπαλός
ο θρασσύς ο θαρραλέος?
ο πολυδιαστάτος ευκόλος παραξηγήσιμος
μη αναγνωρήσιμος, υποτιμημένος και υπερτιμημένος
αναλόγως του ανθρώπου σχολιασμένος
ο ρουφιάνος και ο σπασικλας
γιαυτους που δεν με ξέρουν, γι'αυτους που φοβούντε το εαυτό τους
ο περιφρονημένος, ο χαριτωμένος
είμαι αυτός που βλέπει τις ευκαιρίες και δεν τις εκμετελευται
αυτός που δεν θέλει να δει τις ευκαιρίες στις μικρές αγγελίες
ποσόι μικροί γινόμαστε
πως μας φτάσαν στο σημείο να παρακαλάμε για δουλειά
σαν η δουλεία να είναι ένα ταξίδι, μια περιπέτεια που όλοι θέλουμε να πάμε
πως μας φτάσαν να τους παρακαλάμε για να τους προσφέρουμε υπηρεσίες.

Αργησα, εαυτέ μου, πάντα αργούσα αλλα πάντα τους πρόφταινα και τους προσπερνούσα
Ίσως δε 10 χρόνια ίσως σε 50 ίσως σε 100 χρόνια βρω τον εαυτό μου
αλλά αυτή η ζωή είναι πολύ μκρή για να αποκτήσω την σοφία
πολύ μικρή για να ανακαλύψω τον κόσμο, για να διώξω τον φόβο
λένε οσο γερνάς σοφαίνεις, αλλα συνήθως γινεται το αντίθετο ή το εξίσου χειρότερο
η στασιμότητα
Φοβούντε την αλήθεια, φοβουντε την αυτογνωσία, να δουν πόσο ατελής είναι μέσα τους
οι άνδρες το καταπολεμούν με την μαγκιά, η γυναίκες με την εμφάνιση, οι ανδρές με την μαγκιά και την εμφάνιση
και το σώμα αυτό που νιώθω να γερνά πριν την ώρα του
δεν θα προλάβω να δω τον κόσμο, να γευτώ τον έρωτα, να φωτογραφίσω, να δω ανθρώπους 
απο αυτούς που'ψαχνε ο διογένης, αλλά και απλούς, αγνούς, όχι σ'αυτον τον κόσμο
δεν θα προλάβω να πεθάνως εκατοντάδες φορές για 1000 λόγους που αξίζει
για όσους κρεμάσαν άδικα, σαπίσαν στα κελιά τους και χάθηκαν ως πολιτικοί, ως ποινικοί
Μην νομίζεις, είναι πιο συντηριτικός απ'οσο ήταν κάποτε, ο κόσμος σήμερα, γιατί?
κάποτε υπήρχε ο κινδυνος και επέλεγες τον επελεγες συνειδητά, κάποτε υπήρχε η περιπέτεια
παει το ονειρο της επαναστασης, παει όσο οι ανθρωποι κλείνοντε στο καβούκι τους
όσο και'γω δε βρίσκω τη δύναμη να γράψω στο χαρτί
χωρίς να'μαι σίγουρος γιατι γράφω εδώ
χωρίς να μπορώ να εκφράσω ακριβώς αυτό που νιώθω..
νιώθω σταν στον Μεγαλο Αδελφο του Οργουελ
όσο φτωχότερο το λεξιλόγιο τόσο πιο δύσκολο να εκφρασεις κατι που δεν ξέρεις πως να το πεις
πόσο μάλλον μια φράση
πόσο μαλλον που θελω να κάνω μουσική
πόσο δύσκολο να αγκαλιάσεις ένα ανθρωπο, πόσο δύσκολο
να μεινω μόνος και να μου λείπουν όσοι άνθρωποι θα'θελα να'χα κοντά μου
θέλω μονάχα βιβλία, μουσική, δωμάτιο με θέα, κι ας πεθάνω με το ονειρο της επαναστασης

και πέσει το ρεύμα, θα γράφω καλύτερα, θα κάνω μουσική, θα χτυπηθώ με οποιόν με αδίκησε
οι καναπέδες θα φλέγοντε, οι τηλεοράσεις θα γίνουν ενυδρεία και η ιδιοκτησία έρμαιο του τσουνάμι